De Schaduwzijde van Eenzaamheid

Eenzaamheid kan een van de meest verlammende gevoelens zijn, en het is pijnlijk om het van dichtbij te zien.

Op vakantie gaat plotseling mijn telefoon. Een onbekend nummer verschijnt op het scherm, wat meestal betekent dat mijn werk roept. Ondanks mijn afwezigheid, neem ik de oproep aan. Ik keer donderdag terug, en binnen ons werk hebben we de regel dat we iemand binnen drie dagen moeten helpen. Een strak schema wacht op mij: na de landing moet ik meteen de administratie regelen, een integraal onderdeel van mijn werk.

Na een rit van anderhalf uur kom ik aan bij het huis van de dame die ik ga helpen. Bij binnenkomst raakt een bedrukkende sfeer mij direct. Het huis is rommelig en onhygiënisch. Mijn hart zinkt als ik merk hoe ongemakkelijk ze zich voelt wanneer ik om het toilet vraag, dat eveneens in een erbarmelijke staat verkeert.

Terwijl ik daar sta, voel ik de kloof tussen onze werelden. Na een verfrissende vakantie met een langdurige vriendin, bevind ik me nu bij een vrouw die zo geïsoleerd lijkt dat niemand voor haar zorgt, vooral na een ingrijpende buikoperatie. Ze legt uit dat ze fysiek beperkt is en daarom niet kan opruimen. Haar zoon, vertelt ze, komt wel langs, maar hij is meer bezig met het uitzoeken van spullen die hij kan erven dan met het bieden van daadwerkelijke zorg en ondersteuning.

Ik probeer de situatie een positieve draai te geven en moedig haar aan blij te zijn dat ze kan zien hoe haar zoon van bepaalde items geniet. Maar inwendig breekt mijn hart.

Na het voltooien van mijn taak, bied ik aan even te helpen met schoonmaken. Ze wijst het aanbod af, bewerend dat ze het zelf kan. Terwijl ik vertrek en de deur achter me sluit, kan ik de zwaarte van haar eenzaamheid niet van me afschudden. Mijn hart huilt voor haar en voor alle anderen die in stilte lijden.

‍