Echo's van onzekerheid: reflecties op mijn borstonderzoek

Daar ga ik dan, de bus in! De angst kruipt toch wel even door mijn hoofd: ‘het zal toch niet?” Uit ervaring weet ik dat het wel kan, het kan ontdekt worden in de bus en het gebeurt regelmatig. Daarom is die bus er ook.

Eerst nog de zenuwen van het onderzoek zelf, maar dat viel me 1000% mee. Wellicht heb ik gevoelloze borsten na al die operaties, maar dat ging echt lekker vlot en geheel pijnvrij. Ik moet zeggen dat ik me op het ergste had voorbereid omdat de dame die naast me zat zonder blikken of blozen zat te vertellen dat ze nog weken blauwe borsten had gehad. Tot overmaat van ramp begon ze ook de wachtkamer te tellen en ze kwam tot 8. “Een van ons is de gelukkige,” riep ze! Slik!!

Nu dus afwachten, en ik dacht dat ik al een beetje wist hoe het was om kanker te hebben door het werk wat ik doe, maar deze week hakt het er allemaal toch net wat harder in! Het is iets wat je niet kan weten zolang je het niet hebt (gehad) en dat blijkt. En dat geldt dus ook voor de onderzoeken en het wachten op de uitslag. Mijn vaste Pipi Langkous uitspraak ‘ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan” komt hier even niet van pas.

Het is vandaag een week geleden en de dokter heeft me nog niet gebeld. Het zal toch wel niet langer dan een week duren voordat die mammogrammen bekeken worden. Het zal toch ook niet dat mijn dokter vergeet te bellen… ik ben er niet de hele dag mee bezig, maar het komt zo nu en dan wel even oppoppen wanneer ik niet bezig ben.

Baantjes zwemmen, hoppa, een “wat als” gedachte. Hond uitlaten, hoppa, weer een “wat als” gedachte. De wetenschap dat als er dan toch iets zit, het vroegtijdig ontdekt wordt door de bus, is dan wel weer heel fijn. Dus de “wat als” gedachten gaan bij mij niet zozeer over de dood, maar meer over het jaar dat je aan het overleven bent, afspraak naar afspraak, kaal, operatie...

Ik was trouwens vorige week stoerder over mijn onderzoek dan ik nu ben. Een van mijn dochters had een knobbeltje in haar borst, dit bleek allemaal een cyste te zijn, goddank. Ik heb dus wel heel hard geroepen op weg naar de onderzoeken “als een van ons dit gevecht aan moet gaan, dan ik!” En zo is het ook natuurlijk, maar nu toch liever niet, doe maar gewoon beide niet roep ik nu elke dag heel hard. (Ik weet niet of manifesteren hier ook bij geldt, maar proberen kan altijd toch)

Aan het eind van dit verhaal, hoe deze ook afloopt, heb ik nog meer een voorstelling van hoe het is om in de huid van mijn klanten te zitten. Empathie is mijn vaardigheid, laten we duimen dat ik daar voorlopig gewoon nog even mee door kan en dat ik als ervaringsdeskundige voorlopig nog even niet kan meepraten. Ik duim me rot!

‍