Mag het of mag het niet?

Mag ik zeggen dat het echt een hele fijne bijkomstigheid is als de dame die ik mag helpen aan een pruik wat make-up op heeft? Lipjes getuit, oogjes stralend... Want man o man, wat staat die pruik dan meteen echt goed. Natuurlijk kan ik dat niet hardop zeggen. De meeste dames die ik spreek zijn ziek, in shock, of te moe om zich op te tutten. Zeker wanneer ik in het begin kom; de eerste chemo’s zijn spannend, eng en erg zwaar.

Maar als ik dan een foto krijg van Corrie die “opgedoft” op de chemo-kamer ligt, krijg ik een glimlach van oor tot oor en word ik zo gelukkig! Dit is namelijk wat ik in mijn hart nog mooier vind om te zien: zelfvertrouwen!

Mijn pruik (nu die van haar) geeft haar zelfvertrouwen en dat zie ik. Maar ook de oncoloog en de plastisch chirurg zien dat. Deze vrouw lijkt wel niet klein te krijgen. Ze vertelt me dat ze het ergste achter de rug heeft, maar de kuur “eigenlijk” tot nu toe wel goed door komt. Zou dat ook liggen aan het feit dat ze zich “lekker” voelt?

De artsen zijn verbaasd dat zij niet kunnen zien dat Corrie een pruik op heeft en Corrie geeft mij die eer. Ik ben ervan overtuigd dat dit een beetje van Brenda en een beetje van Corrie is. Want zonder stralend smoeltje is de pruik half zo mooi!

Met haar blije hoofd vertelt ze ook aan iedereen die het horen wil (of niet) dat ze bij ons in de salon is geweest, Gio Coiffures in het JBZ ziekenhuis in Den Bosch. Voor ik wist dat ze dit had verteld, wisten wij al dat het drukker was dan normaal in onze salon. Hoe dat kwam, dat wisten we niet, tot ik dat appje kreeg waarin Corrie mij nogmaals vertelde hoe mooi iedereen de pruik vindt, dat ze het op de afdeling en tegen iedereen die erover begint vertelt dat ze bij ons is geweest. Alles viel direct op zijn plek.

En de foto sprak boekdelen!

Dankjewel, mond-tot-mond is de mooiste reclame, zeker met gestifte lippen.

‍