Thuis voor haar

Ik kon me voorstellen dat het fijn is om in je vertrouwde omgeving geholpen te worden met iets wat je kwetsbaar maakt. Maar, dat we elke keer een knuffel krijgen als we klaar zijn met ons 'werk', dát hadden we niet bedacht. Het maakt me zo enorm blij dat ik van de nood een deugd heb gemaakt. Ik ben gelukkiger dan ooit met mijn werk.

Het begon 7 jaar geleden met kleine pijntjes hier en daar en een paar jaar later kon ik niet meer functioneren in het kappersvak. Ik begon mijn werk als haarwerker. Meer zitten, lichamelijk minder zwaar, maar emotioneel een stuk zwaarder. Wat een uitweg leek, bleek een openbaring te zijn! Dit werk is een mooi geschenk. Ik doe dit met passie en beleving en die twee emoties lieten mij zien dat ik niet in een salon wilde blijven werken, maar voor even een vriendin wil zijn voor de dames die me nodig hebben.

Lekker thuis, bakkie koffie, vrienden en familie om elkaar te ondersteunen. Elke dag laat ik een traan, maar heb ik meer reden om te lachen. Ik leef mee met het verdriet, maar ook met de emotie en de vreugde als het gaat om de vrijheid die ik de dames weer terug geef. Het zelfvertrouwen om weer zelf naar buiten te gaan. De blikken van kleine kindjes als ze hun moeder weer kunnen aankijken, net zoals voordat mama ziek werd. Hun man die weer kan genieten van een gekookte maaltijd door hun vrouw die zich nu 'gewoon' weer even lekker voelt.

Je haar doet zoveel meer dan we bedenken. "Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt", is in mijn beroep meer dan ooit benoemd. Vandaag weer op pad: lieve mensen ontmoeten, kindjes op schoot of een kopje thee met oma, hondjes aaien, vriendinnen troosten, mannen ondersteunen. Vrouwen die vechten aan mooi haar helpen. Maar wat ik zeker weet, is dat mijn werkdag eindigt met een knuffel.